“Lokah samastah
sukhino bhavantu: Dünyadaki ve evrendeki tüm canlılar mutlu ve özgür olsun,
benim sözlerim, hareketlerim ve düşüncelerim de bir şekilde bu mutluluğa ve özgürlüğe
katkıda bulunsun. Shantih, Amen, Amin.”
İşte bu dua,
benim ilk dersim ve her günün sözü oldu. Bu dua ile kendime yolculuğuma başka
bir ülkede, hiç tanımadığım insanların arasında yeniden başladım. Hoca olmanın,
öğrenci olmanın, canlı olmanın bir sonu, sınırı olmadığını hatırlattı bana bu
dua her gün.
Sevdiğim,
sevmediğim, beğendiğim, rahatsız edici taraflarımı tanımaya başladım ve özüm
olana doğru attığım bu adımda kesinlikle ne ile karşılaşacağımı bilemedim.
Buldum mu? Bulduklarım kalacak mı? Değişecek mi? Bu soruların cevabı da yok. Zamanın
en küçük biriminde, her an değişen bir evrende kalıcı olmanın, kalıcılığın
içinde geçiciliği tatmanın sırrına ulaşmaya çalışacağımız bir yolculukmuş yoga.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder